De Aarde en mijn lichaam zijn onlosmakelijk verbonden met elkaar. Alleen al doordat alles uit cellen bestaat, die trillen en leven, de ene cel net wat anders gespecialiseerd dan de andere cel. Mijn lichaam is een fysieke manifestatie van mijn wezen. Net zoals de Aarde dat is van alle wezens. Ik merk dit in hoe mijn lichaam en mijn wezen zich veilig voelt in de natuur, thuiskomt. Hoe ik kan loslaten en ontladen, kan vertragen en kan zijn. 

In deze tijd zijn we het veilig voelen in de natuur kwijtgeraakt, omdat we haar niet meer verstaan. Ze is een raadsel voor ons geworden, we kunnen haar niet meer lezen en ze is daarom onvoorspelbaar voor ons geworden. Zo is het ook vaak met ons lichaam, we zijn de verbinding met haar kwijtgeraakt. We weten niet meer hoe het is om te voelen, diep van binnen te weten wat onze ware natuur is. Hierdoor plegen we roofbouw op onszelf, schaden we de Aarde en doen we elkaar pijn. 

Voor mij is het van essentieel belang om dichtbij de Aarde te zijn, om de verbinding met mijn ware natuur te herstellen. Me veilig voelen in mezelf gaat hand in hand met me veilig voelen in de natuur. Dan kan mijn vertrouwen in het leven groeien en levensvreugde door me heen stromen. 

De gezondheid van mijn lichaam staat niet los van de Aarde, maar is er in iedere vezel mee verbonden. Alleen al door de planten en dieren die ik eet. Maar ook: wanneer ik goed met mezelf omga en luister naar mezelf, zal ik ook goed omgaan met alles wat leeft om me heen. Dan respecteer en eer ik elk leven wat er is en ook elk leven wat ik neem, om zelf te kunnen leven. 

Heel concreet doe ik dit door: mijn footprint zo klein mogelijk te maken. 

• Goed te zorgen voor het stuk land waar ik woon. 
• Mijn gezonde basisritme te leren kennen en te luisteren naar wat mijn lichaam nodig heeft om gezond te zijn (beweging, rust, voeding, eigen invulling kunnen geven), in plaats van het overlevingsritme van de maatschappij te volgen. 
• Het belasten van de Aarde zo klein mogelijk te maken.